In Waterrijk snijdt het keukenmes aan 2 kanten

In Waterrijk wonen ouderen zelfstandig, waar nodig met steun van het wijkteam van Sensire. In de ontmoetingsruimte verzorgt Sensire drie keer per week een warme maaltijd, en daar komt sinds kort elke dinsdag voor een zacht prijsje van vijf euro een maaltijd bij, vers gekookt door de vrijwilligers Renée Gerritsen, Vera Groothedde en Henny Stinissen. Ze steken er veel tijd en energie in, maar Waterrijk is geen restaurant waar je maar gaat zitten en wordt bediend.

“In het begin renden de drie dames zich rot”, vertelt wijkverpleegkundige Vanessa Schroer, terwijl de zaal zich vult met de geur van verse courgettesoep en omelet van eieren, spek en uitjes. “Maar nu doet iedereen mee: Wie kan aardappels schillen? Wie helpt mee de tafel te dekken? Mensen vinden het ook heel fijn om een rol te hebben, iets nuttigs te doen. Zo krijgen niet alleen de bewoners, maar ook de vrijwilligers zelf er energie van.”

En dat is te merken. Henny, Vera en Renée vertellen stralend hoe ze er ook met andere activiteiten en in totaal vijftien vrijwilligers voor zorgen dat de ontmoetingsruimte in Waterrijk weer zeven dagen per week is geopend. Hun maaltijden vallen elke week bij tientallen eters in de smaak en ze genieten van de samenwerking met de bewoners. “Soms schillen we met zijn allen vijf kilo aardappels”, vertelt Vera. “Eens moesten we zestig eieren pellen. Ik heb ze gewoon allemaal een ei gegeven.”

Waterrijk heeft krediet

Dat je deze opgewekte vrijwilligers eigenlijk niets kunt weigeren, blijkt ook buiten de deuren van Waterrijk. Zo vroegen ze de naburige Plus-supermarkt om wat korting en kwamen ze met twee gratis volle boodschappentassen terug. En toen Vera bij een winkel om een oude magnetron vroeg zodat ze pannenkoeken zouden kunnen opwarmen, kreeg ze een splinternieuwe mee. “Jullie doen goed werk, dan doe ik ook goed werk. Dat zei de baas”, lacht Vera. Het tekent het krediet van Waterrijk in de omgeving. Zelfs de viooltjes in de tuin zijn door weldoeners geleverd.

Voor Sensire is het werk van de vrijwilligers van grote waarde, maar de organisatie moest er ook mee leren omgaan. Zo kon de chef-kok de keuken niet zomaar uit handen geven aan de vrijwilligers, omdat daar wordt gewerkt volgens de hoge hygiëne- en kwaliteitseisen waaraan professionele keukens moeten voldoen. Daar moesten ze dus wel worden ingewerkt.

“Als zorgverlener verandert je rol ook”, zegt Vanessa Schroer. “Als mensen met ideeën komen, moet je niet oordelen maar vragen stellen: Wat zet je dan op het menu? Waar koop je de ingrediënten? En dan laat je het gebeuren. Ik geloof dat dat staat voor echte vernieuwing in de zorg. In de afgelopen jaren werd er behoorlijk bezuinigd, maar door bewoners weer zelf het initiatief te geven zet je ze in hun kracht en sla je twee vliegen in één klap. Dit is een beweging die niet meer stopt.”