Margreet Balsma, vrijwilligster bij Sensire De Lindenhof:
Sinds twee jaar doe ik vrijwilligerswerk in De Lindenhof, een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie in Vorden. Ik begon met één ochtend in de week, maar vond het zo leuk dat er al snel een tweede en een derde bijkwamen. Als ik binnenkom merk ik dat mensen me herkennen. Ze kunnen mijn naam niet onthouden, maar je ziet het aan hun gezicht. En er is één bewoonster die altijd roept: ‘O, daar heb je die blonde dame weer!’
Waar ik vooral van geniet is het contact. Een knuffel, een praatje, voorlezen, een spelletje… Laatst had ik de nagels van een mevrouw gelakt. Ze zei: ‘Ik heb geen centjes hoor. Ik kan u niet betalen.’ Ik vertelde dat ik het voor een glimlach ook doe. Dan zie je haar echt lachen, dat geeft me veel energie.
Een tijdje geleden is De Lindenhof geselecteerd voor een nieuw project: Vernieuwing Verpleeghuiszorg. Het idee daarachter is om het verpleeghuis gewoon van het dorp te maken. Het dorp moet makkelijk binnen kunnen komen. En andersom moeten mensen uit het verpleeghuis makkelijk het dorp in kunnen om de dingen te doen die ze vroeger ook deden.
Sinds het project maak ik niet alleen meer wandelingen met bewoners, maar ga ik ook met ze naar de slager en de bakker. Bewoners weten vaak niet wat ze moeten antwoorden als de bakker ze vraagt of ze wit of bruin brood willen, maar je merkt dat ze er toch van opfleuren. Ze vinden het leuk om rond te kijken en een boodschap te doen.
Van tijd tot tijd ga ik op vrijdag met bewoners naar de markt, bijvoorbeeld om fruit te kopen. Als ze niet te lang hoeven te wachten genieten ze daar ook van. Afgelopen week werd een bewoonster aangesproken door haar oude buurvrouw. Ze zei dat ze de bewoonster miste. Daar hebben we geen gras over laten groeien. Omdat ze vroeger vaak samen lunchten hebben de twee zelfs een lunchafspraak gemaakt. De buurvrouw komt de bewoonster ophalen, ze gaan in het dorp lunchen, en ze brengt haar daarna weer thuis. Waar een marktbezoek al niet goed voor is. Geweldig toch?